السلام علی ربیع الأنام و نضرة الأیام
سلام بر مهدی، بهار و شکوفایی مردمان و نشاط و شادابی روزگاران
نو روزتون فاطمی و پر از خیر و نیکی.
زیارت کربلای معلا توفیق امسالتون.
عاقبت بخیر باشید..
نگاه دار دلی را، که برده ای به نگاهی ..
نشاندی روی زخم کهنه ی من، مرهم خوبی
حریمت آشنا کرده مرا با عالم خوبی
جهان، این هیچ سر درگم، فریبم داد با گندم
برای دفعه ی چندم نبودم آدم خوبی
رها کردی مرا از غم نشاندی جای آن غم، غم
غمِ دیگر که خیلی دوستش دارم؛ غم خوبی
شلوغی ِ ضریح توعجب آشفته گیسویی ست
سپیدی ها ... سیاهی ها ... چه درهم برهم ِ خوبی
تو می آیی و از نزدیک می بینم تو را آخر
همان وقتی که می میرم، عجب «می میرم ِ » خوبی ...
دلتنگی کربلا ک تمامی ندارد..
دستم به ضریحت نمیرسد اما شکر
کربلای ایران دست یافتنی تر است..
بعد از اون ملاقات کوچیک با حضرت عزارئیل و شُک بدی که بهم وارد شد ..
وسط اون هق هق ها یه لحظه دلم گرفت ، واقعن نزدیک بود بمیرم. به همین پوچی، فکر کردم یعنی من اینقدر بی ارزشم؟
اون همه دعا برای شهادت حداقل اگه اصلش هم نمیشد حداقل یه مرگ آبرومندانه.. با عزت!
تو سجده های بعد از هر نماز که بر حسب عادت .. همیشه میخونم " اللهم لک الحمد... به الهم الرزقنی شفاعت الحسین" ش که رسیدم بغضم ترکید ..
اگه واقعن به همین راحتی بمیرم .. تمام امیدم فقط به همین دعاست، به همین که دستمو بگیره اون دنیا.. هرچیزی که ندارم فقط همین امید تو دلم زنده ست!
خدایا.. شفاعتش رو بر من ارزانی کن!
بنویسید به روی لحدم .. من فقط عشق حسین ابن علی را بلدم
ننویسید که او خادم بد عهدی بود، بنویسید که او منتظر مهدی بود
.
پـ ن: خداروشکر که کربلا ندیده نمی میرم ....
از ما ندارها و همه جان نثارها
به مادر تمامی والا تبارها
این نامه را به اشک دو دیده نوشته ایم
تا آبرو بگیرد از این جویبارها
وقتی لباس تیره به تن کرده مهدیت
اصلا نیاز نیست به رنگ بهارها
مادر شنیده ام که تو را هم کتک زدند
گویا نشسته بوده به چشمت غبارها
مادر شنیده ام به زمین خورد صورتت
وای از ستمگری همه پنجه دارها
مادر شنیده ام حسنت مرد از غمت
یاس علی بگو چه کسی کرد درهمت
نوکر فقط برای غمت زار می زند
آخر غمت مرا بخدا دار می زند
در را بر این کبوتر دل باز کن، ببین
دارد به درب بیت تو منقار میزند
از لحظه ای که بر در و دیوار خورده ای
سر را به روی هر در و دیوار می زند
هر روز می رود طرف درب خانه ات
او بال را به تیزی مسمار می زند
این چه چهش ز خوبی این روزگار نیست
دارد برای مادر خود جار می زند
بر این دل شکسته ی بیمار رحم کن
زهرا بیا به حیدر کرار رحم کن
زهرا اگر نظر نکنی گریه می کنم
رحمی به این جگر نکنی گریه می کنم
اکسیر عشقی و به دلم میدهی توان
ًزهرا اگر اثر نکنی گریه می کنم
این سالهای غمزده ی آتی مرا
با من اگر تو سر نکنی گریه می کنم
هجده بهار روبرویم راه رفته ای
حالا اگر گذر نکنی گریه می کنم
عمری کنار من تو ضرر داده ای درست
اینبار اگر ضرر نکنی گریه می کنم
ای آشنای ناله ی امن یجیب من
حالا منم مریض و تو هستی طبیب من
شاعر:جعفر ابوالفتحی
از کجا شروع کردنش سخت است!
ولی بلاخره باید شروع کرد..
آنقدر غرق شده ایم که راه نجاتمان فقط امید داشتن است، و ما تنها امید داریم برای نجات و اینکه..
باید شروع کرد!
قصه ی دیش های پشت بام و اینترنت درون خانه و شبکه های ضد اجتماعی را همه میدانیم
کم و بیش هم دیده ایم روشنگری های محققان را در این زمینه ها..
البته دوستی با کمی اغراق می گفت مد شده نوشتن از فضای مجازی و آسیب ها!
اما کسی نگفت
راه حل مشکل شبکه ی اجتماعی ، غرق شدن در این دنیای مجازی نیست!
باید شمشمیر به دست گرفت و در دنیای حقیقی مبارز طلبید!
غیر از این بود "حاج قاسم "مان حالا وسط سینه ی دشمن نبود!
بچه مذهبی که نشانه ها را متوجه نشود و پی خطش را نگیرد .. عقب می ماند از قافله!
ما رهبر تیزهوشی داریم، رهبر نخبه ی نخبه شناس!
با نخبه مانند خودش رفتار میکند، بچه مومن باید کیس باشد و بگیرد نشانه ها را تا مستقیم را منحرف نرود!
بیرون بیاییم از خانه و برویم به جنگ دشمن!
حالا وقت مبارزه است ..
مبارزه با جنگ نرم اما در فضای سخت!
خمینی پدر بود!
پدر امت ..
ملت بخاطرش جنگیده بودند، خون ها داده بودند ..
منتظر بوده اند!
منتظر واقعی!
سی سال گذشته ..
مردم دگرگون شدند، علائق تغییر پیدا کردند ..
ماهمان مردمیم، ولی چه مرگمان شده ک برای اماممان شوق نداریم،نمی جنگیم،در فراغش نمی سوزیم؟
او بیشتر از ما منتظر است .. سالهاست در تنهایی اش، همّ و غمش حوائج ماست .. ما کجاییم؟
.. حرف دیگر بس است!
باید برخواست، فریاد زد و خواست .. برگرد امامم .. برگرد ..
برگرد تا اینبار جشن ظهور شما را بگیریم!
.
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
(( الهم عجل لولیک الفرج ..))
کبوتر حرمت شد دل زمینگیرم
کشید پای تو را آسمان به تقدیرم
رواقهای تو را پر کشیده ام بانو...
بجز حریم تو از هر چه آسمان سیرم..
صبح روزی که می خواستیم راه بیوفتیم سمت کربلاء ..
زیر یه پل بالاتر از حرم مولا امیر المونین،همه ی ایرانیا جمع بودند و آقای پناهیان صحبت می کرد برای آغاز راه.
آقای پناهیان از غلام سیاه امام حسین حرف می زد، از لحظه ی شهادتش!
وقتی آقا بالای سرش رفت و صورت رو صورتش کذاشت..
غلام فریاد می زد ..
من مثلی؟
کی مثل منه؟
کی مثل من اربابی مثل حسین داره ؟
امشب دوباره فیلمش رو می دیدم، خیلی اتفاقی.. درست وقتی حسابی دلم گرفته بود و دلم پر از نیازِ توجه خداست ..
راستی؟
من مثلی؟
کی مث من اربابش حسینه؟
حسین منو می بینه .. غم هامو
من ارباب حسینو دارم!
کی مثل منه؟
وسیع و دلتنگ
پیام های کوتاه
کلمات کلیدی
بایگانی
- ارديبهشت ۱۳۹۷(۱)
- شهریور ۱۳۹۶(۱)
- مرداد ۱۳۹۶(۱)
- تیر ۱۳۹۶(۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶(۳)
- فروردين ۱۳۹۶(۱)
- اسفند ۱۳۹۵(۱)
- بهمن ۱۳۹۵(۱)
- دی ۱۳۹۵(۲)
- آبان ۱۳۹۵(۵)
- مهر ۱۳۹۵(۶)
- شهریور ۱۳۹۵(۱)
- اسفند ۱۳۹۴(۱)
- بهمن ۱۳۹۴(۲)
- دی ۱۳۹۴(۳)
- آبان ۱۳۹۴(۳)
- شهریور ۱۳۹۴(۱)
- مرداد ۱۳۹۴(۱)
- تیر ۱۳۹۴(۳)
- خرداد ۱۳۹۴(۱)
- فروردين ۱۳۹۴(۱)
- اسفند ۱۳۹۳(۶)
- بهمن ۱۳۹۳(۴)
- دی ۱۳۹۳(۳)
- آذر ۱۳۹۳(۱۰)
- آبان ۱۳۹۳(۶)
آخرین مطلب
پیوندهای روزانه